دیروز اونقدر اعصابم خورد بود که تو خونه فقط منتظر پیدا کردن بهانه بودم تا غر بزنم.

از همه چی،از محل کار،از اطرافیان،از دوستام.....

من غر میزدم وهی  امیرمحمد(پسر کوچیکم) منو تند تند بوس میکرد.

الان دیگه عصبانی نیستم ولی هنوزم دلم از دوستام گرفته

شده تا حالا یه دوستی براتون از همه نزدیکتر باشه ؟دوستی که از دوران مدرسه رفتنا باهاش دوست بودی؟

ولی بعد از گذشتن چند سال مثلا ده سال یه جورایی وقتی باهاش حرف میزنی احساس کنی خیلی ازش دوری؟